Bir şeyleri ne kadar da çabuk bitiriyoruz.. Telaş içinde yaşıyoruz, ölüme yetişmeye çalışıyoruz sanki. Hatta, cehennem ateşleriyle yarışıyoruz. Etrafımıza kolayca saçtığımız kötülükler, acizlikler, acımasızlıklar ve kinimizle yaralanan o kadar çok insan var ki artık hiçbirimizin umurunda değil. Öyle değil mi? Bir internet sayfasını kapatır gibi, değer verdiğimiz biriyle ilişiğimizi bitiriyoruz. Saniyelerden kısa ama derin bir nefes uzunluğunda sürüyor o an. Yerine, karşıdakinin kucağına bir demet nefretin tohumlarını atıyoruz. Azıcık zaman dilimiyle, tohumlar çiçek de verecek. Bu kişi ne çiçekleri koklayacak, ne meyvelerinden reçeller kaynatacak, ne de güzelliklerini uzun uzun izleyecek elinde bir bardak çayıyla. Yo, bu kişi o çiçekler açtıkça içinde, nefes alamayacak ve her geçen gün boğazına dallardan yeni bir düğüm eklenecek. Gündüzleri gülücükler saçan gözleri, geceleri fırtınalarla boğulacak. O kahverengi gözleri olacak derin bir gece siyahı, yıldızsız. Çiçekler zamanla boyunlarını bükecekler ve bekleyecekler, bir gözyaşının onları yeniden sulamasını ki yeniden yeşersinler. Bahçe büyüyecek, an be an büyüyor. Yeni ektiğim kıpkırmızı gülümü gördünüz mü? Görseniz güzelliğinden içiniz acır, belki de ağlarsınız. İsterseniz fidanlarımın arasında dolaşabilirsiniz ama n’olursunuz dokunmayın onlara. Hâlâ acıyor...

 

 

- Kadife Eldiven (11.03.2014)