Gözlerimden yaş olarak mı akıtsam, parmaklarımdan kelime olarak mı bilemedim. Senin yanında ne kadar küçük hissediyorsam şu anda yüreğim o kadar ağır geliyor bana.  Evet, küçüğüm ama bunun yaşla hiçbir ilgisi yok. Gördükçe içinde kayboluyorum, 3 yaşındaki halimin babamın gömleği içinde kayboluşu gibi.  ‘Gözleri sürekli gözlerindeyse sana olan merakındandır; ama gözlerini senden kaçırıyorsa, o gözlerde sana ait bir şeyler vardır.’ ; ne kadar doğru bir söz bilemiyorum. Ama gözlerini kaçırdığını gördüm, sanki bilerek bakmadığını, bir şeyleri en derinine atıp anlatmadığını gördüm. Ve sanki... Sanki bilerek beni kırıyormuşsun gibi hissettim. Bu daha da çok acıttı, biliyor muydun? Özellikle senin tanıdığım en kibar, en düşünceli insanlardan biri olduğunu düşünürken, son sürat çarptım bu duvara. Seni her gördüğümde kafamın allak bullak olduğunu biliyor muydun? Ruhumu karıştırıyorsun, oğlum. Fırtınalar ekip kaçıyorsun, sonra onları birer birer ninnilerle uyutmak bana kalıyor. Sana kızmam lazım şu anda, bugün için. Ah, o kız için... Ama... Ama kıyamıyorum işte. Senin de içinde çok fırtına var, bunlardan apayrı, hissediliyor yanında yürürken o deli rüzgarın. ‘Bırak, ben kırılırım...’ diyesim geliyor ama sen bunu duymayacaksın bile. Ancak yazıyorum işte, normalde patlamamak, daha fazla kırılmamak için yazardım. Şimdi her kelimede bir daha kırıyorum kendimi ve hüngür hüngür değil ince ince ağlıyorum, dudağımı bükmüş anlamaya çalışırken. 

 

 

- Kadife Eldiven (07.05.2014)